साङ्केतिक कविता- बे—शिर्षक

टन्न रक्सिले मातेर

उभिन्छ यहाँ कविता र कवि

र, छाद्छ आफ्नै काव्यभरी ।

भर्खर हतारमा, नचपाई ओकलेका

टाउको र भित्रका हाम्रा भ्रमहरु

आपक्कमा नै किन चपाउनु ? किन निल्नु ? किन ओकल्नु ?

जिर्ण झाँजरीले थेक्दैन भने !

उसोत त्रिक्ष्ण तिम्रो कलमले के बोक्नु पर्ने हो ?

पीडाको भारी, मनको ज्वाला, रिसको पोको, देश दर्शन, दिव्य गर्जन ?

या गिदीका सबै दिग्भ्रमित कुपोषण उकुसमुकुसता ?

बलरेखा भित्र अट्दैनौ हामी ।

अनि चुम्बकीए फलामे पातामा रेखा पनि कोर्दैनौ ।

साँङ्केतीक रेखा कविता त रिमोट बस्ति हो ।

भीरुतामा यो डगमगिन सक्दैन ।

बहुरङग छ यस्मा

भय छ यस्मा

ग्रामीने ग्रसित छ यो भित्र ।

मलाई झीरले उन र भन

तँ ग्रामिणे होस अनि आदिमे…इत्यादी ..इत्यादी क्रमशः

अर्थात दलिनमा खोस्टा घुसार्दै बरु भाकल सम्झ

ताकी म समयमानै तिम्रो मन्दिरमा पर्छिन सकुँ ।

फुर्के बन्सो घाँसको जस्तो रौनक

भालुको जस्तो झम्ट्याई

खुव मन पर्‍यो यो लुते कविलाई ।

**************

Please follow and like us: