-राजव
कसैले उसलाई सोध्यो :
“कहाँ हिँडेको ?”
“अगाडि ।”
“अगाडि ?”
“हो ।”
“यो बाटो हिँडेर तपाईं अगाडि कसरी पुग्नु हुन्छ ?”
“किन ?”
“यो उत्तरआधुनिक बाटो हो ।”
“मतलव ?”
“मतलव, कहीँ पुग्नु छ भने तपाईं यस बाटोबाट कहीँ पुग्नुहुत्र ।”
“किन यो बाटो हैन ?”
“हो पनि, हैन पनि ।”
“किन ?”
“किनभने यसको प्रकृति हो पनि हैन पनि हो । त्यसकारण यो उत्तरआधुनिक बाटो हो ।
यसको न सुरु छ, न मध्य छ, न अन्त्य छ । जो छँदै छैन त्यो बाटोमा तपाइँ हुनुहुन्छ ।”
“हो र ?”
“हो, वास्तवमा तपाईंलाई म हिँडिरहेछु भत्रे लागेको होला, यो बाटोमा यस्तो लाग्छ
पनि, यसरी लाग्नेमात्र हो, तर तपाईं कहीँ पुग्नुहुत्र, विभ्रममा पुग्नुहुन्छ, तपाईंलाई गतिको
महसुस हुन्छ, प्रगतिको हैन । प्रगति नभएपछि तपाईं गतिमा पुग्नुहुत्र, गति नभएपछि तपाईं
अगाडि बढ्न सक्नुहुत्र, टुँगोमा पुग्नुहुत्र ।”
“एः हो र ?”
“हो ।”
“अव के गरौँ त म ?”
जवाफको लागि त्यो मानिस ऊ अगाडि थिएन । ऊ कता गयो— उसलाई थाहा भएन ।
यथार्थतः त्यो मान्छे ऊ आँफैँ थियो— जो हिँड्नुको भ्रममा थियो ।
0
20
20
20