(सापेक्षता–२) –प्रशान्त खरेल
हृदयभरिअनगिन्तिचोटहरूबोकि
समयकोनिशाभित्र
इतिहासलाइमुकप्रश्नगर्दै
वर्तमानलेअचेट्ननसकेकासपनासमेट्नखोज्दै
आमा, मुटुभरिज्वालाबोकि
आगाकाफिलुङ्गाहरूटेकिरहेकोछुम
बाँच्नुमात्रजीवनकोसार्थकताहोइन
तरयथार्थनैबाँच्नुभएपछि
कल्कलाउँदापालुवाहरूखङरङ्गसुकेकोहेर्दै
राताम्यफूलहरूमाबाक्लैजमेका
सेताहिउँकापत्रहरूसुम्सुमाउँदै
जीवनकोपरिभाषाखोज्दैछु
आमा, मनभरिअनगिन्तिरहरहरूबोकि
आगाकाफिलुङ्गाहरूटेकिरहेकोछुम
इतिहासलेकहिल्यैजवाफदिएन
वर्तमाननिशब्दटोलाइरहेछ
पट्पट्फुटेकोबाँझोधर्तिमा
मरूभूमीकोतातोवालुवाखनाउँदै
भविष्यङिच्चहाँसिरेकोछ
चिरापरेकोसमयलाइनियाल्दै
मातृभूमीकोनक्साखोज्दैछुम
आमा, शरीरभरीमाटोधसि
आगाकाफिलुङ्गाहरूटेकिरहेकोछुम
खुलाआकाशमावाजहरूकोमेलाभित्र
सेतापरेवाहरूकोचिच्याहटकानथाप्दै
पृथ्वीकोजुनसुकैदिशाबाटपनि
सुर्योदयहुनसक्छभनि
विहानिकोपर्खाइमानिश्पष्टरातमा
एकोहोरोप्रतिक्षामाबसेकोछुम
आमा, तिम्रासेताकेशहरूमासुन्दरचन्द्रमानियाल्दै
आगाकाफिलुङ्गाहरूटेकिरहेकोछुम
२०६७–२–२१
गौरादह–४, झापा
Please follow and like us:
1
20
20
20