दिप्स शाह
जून हराएका ति रात
चिसो आकाशमुनीकाखिमा
दुई मुट्ठीसिरेटो च्यापेर
म कक्रिरहेको बर्फिलो क्षण
नित्तान्त मेरै थियो,
त्यो पल ,,,
मैले
तिमीसँग एक स्पर्श तातोको भिख मागिन ,,,
अनुनय गरिन
याचनाको हात फैलाइन
शायद त्यसै दिनदेखीतिमी मलाई अभिमानी भन्छौ,
मलाई लाग्छ तिमी स्वाभिमान बुझ्दैनौ ।
अहँ!
तिमीले त दयाको एक टुक्रो बर्को
मायाको जरी बेरेरदिनखोजेका थियौ ,,
मलाई छुने सप्पै सिरेटो
आँफैँ लिन खोजेकाथियौ ,,
ग्रहण गर्नु र नगर्नु
मनको दोभानमा
तिम्रो अनुदानको हात उछिनेर
एक जोर आँखा चिहाउँदा
त्यहाँ
एक भोको कपटी अजिङ्गर
दारा धस्तै थियो ,,
शायद उस क्षण मैलेतिम्रो बर्को नकारेदेखी
तिमी मलाई अभिमानीभन्छौ,
मलाई लाग्छ तिमी स्वाभिमान बुझ्दैनौ।
भोको पेट बोकेर
एकतमासले गल्ली गल्ली नाप्दै
दिन र रात फेरो मारेर
छट्पटिएको भयानक क्षण
नित्तान्त मेरै थियो
त्यो पल,मैले
तिमी सँग एक दान चारो मागिन
तिमीलाई भोक देखाइन
लाचार बनिन
शायद त्यसै बेलादेखी तिमी मलाई अभिमानी भन्छौ,
मलाई लाग्छ तिमी स्वाभिमान बुझ्दैनौ ।
मैले माया चिनिन,
मैले सत्कार चिनिन
मैले सहयोग स्विकारीन
मैले साथ मागिन
मागिन मैले कुनै याचना तिमीसँग
यस्तै यस्तै आरोप थियो तिम्रो,
मैले चुपचाप सुनिदिएँ
साँच्चै त्यसै बेलादेखी तिमी मलाई अभिमानी भन्छौ,
हो मैले लत्याएँ तिम्रा सारा प्रयासहरु
मैले नकारीदिएँ प्रस्ताबहरु
थुकिदिएँ तिम्रा अनुदानहरु
र ,,रोएँ पिडाका आँशु
तर हार मानिन,
म बाटो खोज्थेँ
तिमी गन्तब्य दिन्थ्यौ
म हिँड्न खोज्थेँ
तिमी काँधमा बोक्न खोज्थ्यौ
तिम्रो बुइँ चढ्न मैले नमानेको उसबेला देखी
तिमी मलाई अभिमानी भन्छौ,
मलाई लाग्छ तिमी स्वाभिमान बुझ्दैनौ ।
के थाहा तिमीलाई शीत ओढ्नुको मजा!
भोक सहनु अनी परीश्रममा श्वासफेर्नु!
पुर्ख्यौली पाल्किमा कुँजो बाँच्ने तिमी
के थाहा तिमीलाई
पैतालाले धर्ती नाप्नुको स्फुर्ती!
परीस्थितिको हिमपातमा
म काँपिरहेको त्यो ठिहिरो पल
मैले कुनै सम्झौता गरिन
उसै दिनदेखी तिमी मलाई अभिमानी भन्छौ,
मलाई लाग्छ तिमी स्वाभिमान बुझ्दैनौ,
तिमी त आँफैँलाई चिन्दैनौ
आफ्नो खुट्टामा टेक्दैनौ
आफ्नो आखाले हेर्दैनौ
आफ्नो प्रयासमा एकझोँका श्वास फेर्दैनौ
तर मलाई अभिमानी भन्छौ
म जाँन्दछु तिमी आँफैलाई बुझ्दैनौ
तिमी स्वाभिमान बुझ्दैनौ ।।।।
1
20
20
20