– भीम बिराग
जति हुल भएपनि
एक्लिन सक्छ मानिस
होइन भने जिन्दगीको हाहाकार बोकेर
को बाँच्न सक्थ्यो र ?
जहाँ, बिहान, साँझ र रातहरूले
जिन्दगीलाई अजिंगरले जस्तो डसिरहेको होस्
जहाँ, खतराको आभासभित्र
मुटुले सास फेरिरहेको होस्
जहाँ, आफैँसँग आफैँ
खुल्न डराइरहेको होस् मानिस
जहाँ, आफैँसँग आफैँ
आँखा बचाएर हिँडिरहेको होस् मानिस
जहाँ मानिससँग पन्छेर
हिँडिरहेको होस् जिन्दगी ।
एक्लिन सक्छ मानिस
होइन भने जिन्दगीको हाहाकार बोकेर
को बाँच्न सक्थ्यो र ?
जहाँ, बिहान, साँझ र रातहरूले
जिन्दगीलाई अजिंगरले जस्तो डसिरहेको होस्
जहाँ, खतराको आभासभित्र
मुटुले सास फेरिरहेको होस्
जहाँ, आफैँसँग आफैँ
खुल्न डराइरहेको होस् मानिस
जहाँ, आफैँसँग आफैँ
आँखा बचाएर हिँडिरहेको होस् मानिस
जहाँ मानिससँग पन्छेर
हिँडिरहेको होस् जिन्दगी ।
Please follow and like us:
- याक्थुङ पहिचान र कुवाना कुजाका सुब्बाहरु- कृष्णकुमार हेम्ब्या
- म खुसी बटुल्दै हिँडेँ- शर्मिला खड्का (दाहाल)
- अर्को युटोपिया – महेश कार्की ‘क्षितिज’
- लघुकथा: टाइम मशिन मनोज रेग्मी
- लघुकथा – चेतना -प्रेम पुन मगर
- भाइभाइको प्रेम -शेर सिंह
- नेपाली भाषालाई खजजुम्ली भन्न र नेपाली साहित्यको परिभाषा सच्याउन तिगेलाको ज्ञापनपत्र
Sahitya Samachar