हिमालजस्तो स्वाभिमान भएकाे
बुद्धकाेजस्ताे विचार भएकाे
म एक वीर गाेर्खाली हुँ ।
अदम्य साहस बाेकेर हिँडेका पैतालाहरू
र तराईका फाँटजस्ताे फराकिलाे छातीमा
आफ्नै माटोको रङ्ग टाँसेर निधारभरि
हिँड्नु छ देश बनाउने अभियानमा ।
छाेडेर पर्देशमै हरियाे पासपोर्ट
फर्किनु छ आफ्नै घर आँगनमा
र आफ्नै पसिनाले सिँचाइ गरेर
उर्वर बनाउनु छ अबको बाँकी युग ।
गाउँमा चर्किएका घरका भित्ताहरू
माटाेले टालेर सुन्दर बनाउनु छ
खेतमा चिरा परेका गह्राहरू
आफ्नै पसिनाले ओसिलाे बनाउनु छ
फुलाउनु छ पहाडहरूमा रातो गुँरास
जब देश स्वतन्त्र भएर बाँच्छ
तब पो याे निश्चल आँखामा हिमाल हाँस्छ
डाँफे चरिका रङ्गिन प्वाँखजस्तै
रङ्ग्याउन बाँकी छ मेरो देशको सपना
र देशकाे खम्बा भएर बाँच्नु छ मलाई ।
लालुपातेजस्तो रातो सपना बोकेर
अक्करे भिरमा मुस्कुराई रहेकाे गुँरासजस्तो
सगरमाथा चढ्ने आराेहीका पैतालाजस्ताे
हामीले यो युगकाे गीत लेखाैँ ।
अब खनौँ आफ्नै बाटो – कोदाली भएर
अब जोडौँ हजार सपनाहरू – पुल भएर
फर्क युवा हाे फर्क
याे देशकाे ईतिहास हामी आफैँले लेख्नुपर्छ ।
७१ औं राष्ट्रिय प्रजातन्त्र दिवसको अवसरमा नेपाल प्रज्ञा प्रतिष्ठानद्धारा आयोजना गरेको राष्ट्रिय कविता प्रतियोगितामा रामेछाप सुनापती गाउँपालिका–४ बेथानका विक्रम पवन परियार प्रथम कविता ।
1
20
20
20